اشعار

بین نـماز، وقت دعـا گـریـه می كـنی           با هر بهـانه درهمه جا گریه می كنی

در الـتـهـاب آهِ خـودت آب می شـوی           می سوزی وبدون صدا گریه می كنی

هرچند زهر، قلب تو را پاره پاره كرد           اما به یـاد كـرب و بـلا گریه می كنی

اصلاً خود تو كرب و بلای مجـسّمی           وقـتی برای خـون خـدا گریه می كنی

آبِ خوش از گلوی تو پائین نمی رود           با نـالـه های واعـطـشا گـریه می كنی

با یاد روزهای اسارت چه می كشی؟              هرشب بدون چون و چرا گریه می كنی

با یاد زلفِ خـونی سرهای نی سوار           هر صبح با نسیـم صبا گریه می كنی

هم پای نیـزه ها همه جا گریه كرده ای              هـم با تـمام مـرثـیه ها گـریـه می كنی

دیگر بس است "چشم ترت درد می كند"            ازبس كه غرق اشك عزا گریه می كنی

آیـیـنــه زاده ام کـه اسـیــر ســلاسـلـم            هجـده ستاره بر سـر نـیـزه مـقـابـلــم

ما را زدنـد مـثـل اسیـران خــارجـی            دارم هـزار راز نگـفـتـه در این دلـم

چشم همه به سمت زنان یا به نیزه هاست            غمگین ترین سوارۀ مجروح محـملم

آتش گرفـت گــوشـۀ عـمـامه ام ولی            زخم زبان به شعله کشیده است حاصلم

مایی که باغ های جنان زیرپای ماست            حالا شده خــرابــۀ این شهـر منـزلـم

داغ رقـیــه پیــر نـمـود اهـل بیت را            خـون لخته های کنج لبش گشته قـاتلم

آتش زدن به خیمه ز بس ظالمانه بود            صحرای کربلا همه غرق زبانه بـود

تاکس میان خیمه نسوزد به اشک وآه            زینب میان خـیمه و آتـش روانـه بـود

سیلی امان نداد به طفـلان خسته جان            رخسار کودکان همه پرُ از نشانه بود

مقـصود خـصم کُـشتن آل رسول بـود            سـیـلی و تـازیـانه زدن هـا بهـانه بـود

شرمم کُشد که فاش بگویم ولی بپرس            از لاله های گوش چرا خون روانه بود

بُـردنـد از خـیـام حـرم دشـمـنـان دین            گهـواره ای که جلـوۀ طفـلی یگانه بود

وقتی شکـست سینۀ مـولا ز سُـم اسب            آوای وا حسین به لـبـهـا تــرانــه بـود

زینب به یاد تـوصیه های حـسین خود            گـرم نـماز و ذکـر دعـای شبـانـه بود

زان پس چراغ عشق وفائی نشد خموش               سرهای روی نیـزه چـراغ زمانه بود

عالم همه محزون و پریشان حسین است           شام است ولی شام غریبان حسین است

از خـون جگـر لالـه فـشـانید که امشب           در مقتل خون، فاطمه مهمان حسین است

نازل شده قرآن همه در منزل «خولی»           یا کوفـه پُر از نغـمۀ قرآن حسین است؟

دریا جگـرش سوخـتـه و آب شـده، آب           لب‌ تشنۀ لعـل لب عطشان حسیـن است

ای بـاد بـه زخـم تـن اکـبـر که رسیدی           آهسته بزن بوسه که این جان حسین است

زینب نگهش بر قـد خـم‌ گـشـتـۀ زهـرا           زهرا نگهش بر تن عریان حسین است

صحرای بلا گشته پُر از لاله و ریحان           گل‌هاش همه زخم فـراوان حسین است

در تشـنگـی روز جـزا چـشـمـۀ کـوثـر            چشمی‌ست که می‌گرید وگریان حسین است

ازبس‌که کریم است کریم است کریم است           در مقتل خون شمر، ثناخوان حسین است

ترسـم کـه بـه آتش بکشانـد همـه‌ جـا را           میثم که پُر از شعلۀ سوزان حسین است

خنده برروی لبش مرد ستمکاری هست            آه انـگـار نـه انگـار عـزاداری هـست

آن طرف دامن طفل آتش سوزان دارد            این طرف در تب شعله تن بیماری هست

و زنی باز سوی علقمه میکرد نگاه...            که به پا خیزد اگردست علمداری هست

همه دیدند که خون چشم دلش را پُرکرد            از فرات سخنش نالۀ سرشاری هست:

مبریدم که دراین دشت مراکاری هست            گل اگر نیست ولی صفحۀ گلزاری هست

ساربـانـا مـزن، این همه آواز رحـیـل            آخر این قافله را قـافله سالاری هست

به امیدی شـوم از کـشـته مظلوم جـدا            که سوی کوفه مرا وعدۀ دیداری هست

همره شدند قافـله ای را كه مانده بـود          تا طی كنند مرحله ای را كه مانده بود

از خـویش رفـته انـد سبـكـبـار تا خـدا          برداشتـند فـاصله ای را كه مانده بود

با طرح یك سوال به پاسخ رسیـده اند           حل كرده اند مسأله ای را كه مانده بود

با ركعـتی نگـاه در آن آخـرین پـگـاه           بدرود كرد نـافله ای را كه مانده بود

در فصل آفـتاب و عطش از زبان حر           نوشید آخرین بله ای را كه مانده بود

آمد برون ز خیمۀ غربت قفس به دست             آزاد كـرد چلچـله ای را كه مانده بود

بی تاب و بی قرار در آن آخرین وداع               زینب گریست حوصله ای را كه مانده بود

از حـلقـۀ محاصره تنهـا عـبور كـرد           از هم گسیخت سلسله ای را كه مانده بود

در بند بند شامی كوفی فـریب ریخت              پس لرزه های زلزله ای را كه مانده بود

چون بحرپُر خروش، به یك موج سهمگین             درهم شكست اسكله ای را كه مانده بود

از پیـش پـای قـافـلـۀ سیـنه ســرخ ها             برداشت آخرین تله ای را كه مانده بود

دلهای پرخروش و جرس جوش و ناله نوش             هی می زدند قافله ای را كه مانده بود

بنی اســد متحـیّــر، ستــاده‌ایــد هـمـه          چـرا بـه بـحـر تـفکـر فـتاده‌ایـد هـمه

برای دفن شهیدان کربلا، زن و مرد          ز خـانه سر به بیـابـان نهـاده‌اید همه

کسی نبود که رو سوی این دیار نهد

خـدا تمـام شما را جـزای خیــر دهـد

بنی اسد نـگـرید این خجـسته تنـها را          سـتـارگـان زمـین، مـاه انجـمن‌ها را

نصیـبتان شده قدر و سعادتی امـروز          شما به خـاک سپـارید این بـدن‌ها را

به هـر بدن که رسیـدید احتـرام کـنید

به زخم‌ نیزه و شمشیرها ســلام کنید

بنی اسد تن انصار رو به‌ روی شماست            که دفن پیکرشان، جمله آرزوی شماست

کمک کنید در این سرزمین پیمبر را          نگاه مادرما فاطمه به سوی شماست

اگـر شمـا، نشناسیـد این بــدن‌هــا را

معرّفی کنم، این پاره پــاره تن‌ها را

بنی اسد همه رو ســوی قتلگـاه کنیـد          به پیکری که بوَد غرق خون نگاه کنید

به مصحفی که شده آیه‌آیه گریه کنید           ز آه خود،رخ خورشید را سیاه کنید

تنی که ریخته از هم چگونه بردارید

کمک کنید، که یک قطعه بوریا آرید

بنی اسـد تن پـاک بـرادرم اینجـاست              که عضوعضو وجودش زهم جدا جداست

هرآنکه دید ورا گفت این رسول خداست          کمک کنید که این جان سیدالشهداست

دل حسین نه تنهـا گسـسته از داغـش

پس از پدر کمر من شکسته ازداغش

بنی اسد نگهم بر دو شاخۀ یاس است          بر آن نشانه لب‌های سیّـدالناس است

به احترام بگیرید هر دو را سردست          ادب‌کنی که این دست‌های عباس است

نه دست مانده به جسم مطهرش نه سری

خـدا بـه مـادرش اُمُّ البنین کند نظری

بنی اسد گل صدپاره‌ای، در این چمن است             شهید بی زرهی، پاره‌پاره پیرهن است

ادب کنید که ایـن مـاه سـیـزده سـالـه              پسرعموی عزیزم، سلالۀ حسن است

به تیر و نیزه تن پاره‌پاره‌اش سپراست

ز حلقه‌های زره، زخم‌هاش بیشتراست

بنی اسد بدنی پشت خیمه مدفون است          دل رباب ودل فاطمه بر او خون است

مزار اوست همان روی سینۀ پدرش          زخون او گل روی حسین گلگون است

هنوز هست به سـوی حسین دیـدۀ او

سـلام «میثم » بــر حنجـر بـریـدۀ او

این جا نگـارخانـۀ گل‌های پرپـر است           این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سراست

حــیـران ستـاده‌ایــد چـرا ای بنـی‌اســد           امـروز روز دفـن عزیـز پیـمبـر است

من می‌شناسم ایـن شهـدا را یکی ‌یکی           سرهایشان اگرچه بریـده ز پیکـراست

این پـیکـر حبیـب بـوَد، این تـن زهیـر           این مسلم‌بن‌عوسجه، این عون وجعفراست

این پیکری کـه مانده به گودال قـتلگاه           قـرآن آیــه‌ آیــۀ زهــرای اطـهـر اسـت

این زخم‌ها که مانده بر این نازنین بدن           آثار تیر و نیزه و شمشیر وخنجر است

دارد دو زخم بـر کمر و برجگر نهان           زخمی که هردو باعث قتل مکرراست

داغ بــرادر آمـده یـک زخـم بـر کــمر           زخمی که مانده برجگرش داغ اکبراست

نتـوان شمرد زخم تنش را به دید چشم           ازبس که جای زخم روی زخم دیگراست

این پیکـر گسیخته از هم از آن کیست؟           این است آن علی که شبیـه پیمبر است

چـیـزی نـمـانـده از بـدن پـاره‌پـاره‌اش            زخـم تنـش ز پیکـر بابا فـزون‌تر است

یک کشته دفن گشته همین پشت خیمه‌ها           نامش علی‌ست ذبح عظیم است و اصغراست

بـا هم کنیـد رو بـه سـوی نهـر علـقـمه           آنجـا تـن شـریف علمـدار لشکـر است

دست و سرش جداست ولی مثل آفتاب           درموج خون به دشت بلا نورگستراست

میثم! مـزار این شهدا در دل است و بس           زیـرا که دل مقـام خداونـد اکـبـر است

دارد بـه دل صـلابـت کـوه شـكـیـب را          از لحظه ای كه بوسه زده زخم سیب را

بـا اقــتــدار فــاطــمـی خـود رقــم زده           در کــربــلا حـمـاسـۀ أمـن یـجـیـب را

با كـاروان نــیــزه چـهـل مـنــزل آمـده           این راه پــر فــراز بـــدون نـشـیـب را

كــوبـیــد صبح قـافـله بر طبل روزگار          رســوایــی اهــالــی شــام فــــریــب را

با خـطبه های ناله و اشكـش غـروب ها           تفسیر كـرد غـربت شیب الخـضیب را

جانش رسید بر لبش از دست خـیزران           طاقـت نـداشت طـعـنـۀ تلــخ رقـیب را

میریخت عطرسیب نفس های خسته اش           در جـان بـاغ وعـدۀ صبحی قـریب را

تـیـر آمد و از لانـۀ بــی آب پـرش داد            یک فاصله در بین گلوگاه و سرش داد

بغض همه آوار شد آن وقت که کودک            یک دسته گل سرخ به دست پدرش داد

خنـدید و خـجالت زده تر شد پدر از او            خندید و غم  تازه تری بر جگـرش داد

یک آیۀ کوچک به لب عرش رسیده است            یک کفتر کوچک که خدا بال و پرش داد

او غربت صدای پدر را شــــنیده است         شیر خواره ای که سنّ بلوغش رسیده است

با بال های ناله که از حــــال رفته بود         تا پیش چشـم های پدر پــــــر کشیده است

دست سه شعبه ای که به سویش درازشد         هرگز چنین بهار قشـــنگی نچـــــیده است

آن سو صدا زدند که ســیراب می شود         تیرش ز آه و اشـــــــک علی آبدیـده است

خون گلوی ملـتـهـبش بر زمین نریخت         این باغ لاله را کس دیـــــگر خریده است

از تکّه های حنجره ای خشک و بی رمق        ته مانده ی غریب صدایش چکــــیده است

پوشــانده بود زیر عبا چون که مادرش         در این لباس تازه علی را ندیـــــــده است

گهواره بـــی دلیل به خود تاب می دهد         این بستر بدون علــــــی خـواب دیده است

خوب می دانست حال کودک تو بد شده          ازعطش مانند یک غنچه که می خشکد شده

خوب می دانـست دریـای نـگاه مـادری           از سکوت گاهواره غرق جزر و مد شـده

خوب میدانست ساقی مانده با یک مشک خشک          بارش غم بر دل طوفانی اش مـمتـد شـده

خوب می دانست آتش می چکد از ناله ها          سوزش لبهای اهل خـیمه تا این حد شـده

خوب میدانست اینها را فرات اما دریغ          بی تـفـاوت از کـنـار تـشنگی تـان رد شـده

بگو که جــان بدهم بی‌امان برای سرت         کـم اســت جانم اگر، کودکم فدای سرت

گرفته داغ غمـت را به سیــنه مرغ دلم          و بی‌قرارترین اســت در هوای ســرت

نگاه ملتهـبـم گاه، مــــحو گهـواره است         و گاه، خیره بر انبوه زخــم‌های ســرت

چه آرزوی بزرگی است این، ولی ای کاش         جدا شــــود سر نـاقابلم به جــای سـرت

زده اســت آتشــم این غم که بعد تو باید         به شام و کوفه سفر کرد پا به پای سرت

چگونه زنده بمــاند پس از تو همسر تو         چگونه جان ندهم آه!‍ درعـــزای سرت؟

فراز منـــــبر دســتت کلیـم خواهم شد           زبان بگیر که من هم دو نیم خواهم شد

به گیـــسوان رقیه قسم که پشت سرت           نماز خوان اذان نســـــیم خــــواهم شـد

به نــــصّ آیـۀ ایــاک نعبد تو قــــــسم           به امتداد سنان مســـتقیم خــــــواهم شد

مـرا ز شیر گـــرفتند و زود فهـــمیدند           که از لبت چو برادر سهیـم خواهم شد

فراز کـــرب و بلا خـوب تر نشانم ده           چرا که تا به قیامت کـــــریم خواهم شد

نوشته اند که قبرم به روی سیـنۀ توست           نوشته اند به ســـینا کــــــلیم خواهم شد

اگر چــه ناز ندارم پس از وفات ولی           مرا ببوس که من هم یــتــــیم خواهم شد

وقتش رسیـده است که پر در بیــــاوری        از راز خـنـده‌ی همه ســر در بیـاوری

وقتش رسیده است که موسی شوی وباز        از نیل تا فـرات جـــــگر در بیــاوری

وقتش رسیده است که با روضه‌های خشک        اشــکــی ز چشم چند نـفر در بیــاوری

خود را به روی تیغ کشـاندی که جنگلی        از زیــــر دســت‌های تبـــر دربیاوری

تو یک تنه حــریف همه می‌شوی و بس        از این قماط، دســــتی اگـــر دربیاوری

تو از نوادگان مسیـــحی بعــــــید نیست         از خاک، مشک تــازه و تر دربیاوری

در این کویر خار گل انــداخت گونه‌ات         گـفـتی کمـــــــــی ادای پدر دربیاوری!

لب مــی‌زنی به هم که بخوانی ترانه‌ای          اشکـی به این بهانه مـــگر در بیاوری

سائیده شــد لبــان تو اینگونه چوب را         بــرهم نمی کشند ـ شـــمال و جنــوب را

دیــدنــد قرمــز متمایل به عشـــق بود         خونین ترش نخواه وببخش این غروب را

داری بزرگ میشوی وحرف میـزنی          باردگر اعــــاده کـــن این رسم خوب را

آب فرات درکف خود ته نشین شده است          پس خوب شد که لب نزدی این رسوب را

واجب نبـود آمـدنـت لـطف کـرده ای          برداشــــته اند از هـــمه حکم وجوب را

آبی نمانده است که خاموشـشان کـنم           آتش زدی لبان خودت این دو چــوب را

کودک مـیان خـیـمه دلـش بـیـقـرار آب          امّا به دست دشمن سرکش مهار آب
چندین بنفشه بین حرم رو به قبله، حیف          بی سر میان مـعرکه خفته سوار آب

چشمان دخترک به سوی نهرعلقمه است          یعنی که می کشد به خـدا انتظار آب
لب را به شِکوه باز نمود و به گریه گفت          با ما نبـود جـان پـدر این قــرار آب
گر تـشـنه لب به خـیمه بمـیرد بـرادرم          گردد سیاه در دو جهان روزگار آب
وقتی خـبر رسید عـمـو تـشنه شد شهید          دیگـر نبـود بر لب دخـتر شعـار آب

در ســینه ای که عشق شما موج مـی زند          سرچشمه های نور خــدا موج می زند
با یادتان زلال تـرین قطــــره های اشـک          در چشم های عاشــق ما موج می زنـد

دریای شورو شوق زیارت چه بی شکـیب           در لحظه های خیس دعـا موج می زند

وقتی که پرچم حرمت مـــوج مـی خورد           در او هزار قبله نما مـــــــوج می زنـد
آوای خشک «العــــطش» کودکان هـنوز          در خیمه گاه مانده به جا موج می زنـد
رودی که گفته اند دلش سخت سنگی است          آرام مانده است و یا مـــــوج می زنـد؟
از او چقدر خاطره در ذهن کربـــلاست           تا جاری است خاطره ها موج می زند:
در خیمه آب نیست و گهواره تشنه است           آن رود رو سـیاه به کجا مــوج می زند
وقتی که ساقی حرم از دسـت رفته است           دیگر فـراتِ آب چـــــــرا موج می زند
می خواهد اشک طفل تو را در بیاورد؟           این گونه با صدای رها مـــوج می زند
اما نه! جای گریه، علــــی خنده می کند           خونش اگر چه درهمه جا موج می زند
درچشم ذوالفقار که خون خواه کربلاست           طوفان سرخِ خشمِ خدا مــــوج می زنـد

همان که از لب هر غنچه آب می گیـرد        ز برگ های تن گل گلاب مــــــی گیرد

کسی به لالایی سنگ ها رود در خواب        که رفـتـنـش ز حــرم خــواب می گیـرد

ز قصّــه ی تن و تابوت و تیر پرسید و        به سنگ و نیزه زهرسو جواب می گیرد

که گفته است که وقـت نماز آیات است         خسوف گشــــته و یـا آفتاب مــــی گیرد

رکاب صبح عمویش گرفت وشـب، دشمن         برای نیزه ســـواری رکــاب مــی گیرد

ای ساقی حرم تو بگو ساغرت کجاست؟         قامت قیامتم تــــــو بگو پیکـرت کجــاست؟

ای یاس علقمه لبِ خود بــــاز کن بـــگو         یاسی که بود تا به کنون دربرت، کجاست؟

گفتی سرم به دامن زهراســـت مـــادرت         اول به من بگو که بدانم سرت کجـــــاست؟

دشمن به فکر حمله بـه سوی حـــرم شده         دستی کـه بُد برابر صد لشـــگرت کجاست؟